O kompaniji

VRNJAČKA BANJA – TURISTIČKO MESTO PRVE KATEGORIJE

Vrnjačka Banja,  predstavlja jedno od najpoznatijih banjskih lečilišta u Srbiji. Po zvaničnim podacima Ministarstva trgovine, turizma i telekomunikacija, Vrnjačka Banja je medju prva tri mesta po posećenosti kada su u pitanju strani turisti, dok se kod domaćih turista nalazi na mestu broj jedan. Od 2017. godine, Vrnjačka Banja ispunila je sve potrebne uslove i od Ministarstva trgovine, turizma i telekomunikacija dobila je status turističkog mesta Prve kategorije.

Smeštena je u brdovitim predelima centralne Srbije, 190 km jugozapadno od Beograda. Opština Vrnjačka Banja zauzima površinu od 240 km2  i ima ukupno 14 naselja (Vrnjacka Banja,Vraneši, Vrnjci, Vukušica,  Goč,  Gračac,  Lipova, Novo Selo, Otroci, Podunavci, Rsavci,  Ruđinci, Stanišinci i Štulac). Na području opštine živi 27.332, a u samoj Banji oko 16.000 stanovnika. 

Ovo idilično mesto nalazi se na raskrsnici važnih saobraćajnica i ima dobre drumske i železničke veze sa gradovima: Beograd, Niš, Kragujevac, Kraljevo, Kruševac, Čačak, Užice i Novi Sad. Očekuje se uskoro otvaranje i aerodroma Lađevci nadomak Kraljeva, što će značajnije uticati na dalji i brži razvoj turizma kako celokupnog regiona, tako  i Vrnjačke Banje.

Istorija Vrnjačke Banje

Priča o najpoznatijem srpskom lečilištu i turističkom centru, Vrnjačkoj Banji, sa istorijskog aspekta počinje u dalekoj prošlosti. Naime, arheološki nalazi svedoče o naseljenosti ovog kraja još iz praistorije. U ataru sela Vrnjci, na mestu Lađarište, nalazi se višeslojno arheološko nalazište, većeg značaja ( otkriveni su ostaci kuća, fragmenti posuđa, medijalna keramika itd.) Najznačajniji nalazi su ostaci iz rimskog perioda.

Prilikom kaptaže toplog izvora 1984 u Vrnjačkoj Banji, na dubini od 2,5 metara otkrivena je  pravilno isklesana stena iz čijeg otvora ističe topla mineralna voda.      Pronađeni rimski novac na tim iskopinama potiče od I do V veka nove ere i svedoči da je temeljni kamen Vrnjačke Banje sagrađen pre 2000 godina. O rimskim izvorima u Vrnjačkoj Banji u arhivi kraljevske akademije u Beču stoji zapis putopisca Feliksa Kapeca iz 1892.

Rimski izvor

Tvrdnje da su Rimljani znali za vrnjačke mineralne izvore i da su ih upotrebljavali potvrđene su sasvim slučajno prilikom kaptaže toplih izvora s proleća 1924. godine. Kod toplog izvora u steni pronađeno je oko 200 komada rimskog novca, koji pripadaju periodu od Avgusta do Valentinijana. Neposredno pored Rimskog izvora, na približno istoj dubini, nađeni su ostaci prvog poznatog bazena za kupanje. Bazen je punjen toplom mineralnom vodom iz posebnog izvora koji je bio uklesan u steni u vidu omanjeg bunara. U bazenu je pronađeno 60 komada rimskog novca od kraja I do druge polovine IV veka, jedan prsten i jedan ključ. Voda ovog izvora kaptirana je posebno jer je imala nižu temperaturu i slabiju mineralizaciju od ostalih izvora otkrivenih 1924. Godine. Posle Drugog svetskog rata ovaj izvor je bio pokriven betonskim pločama i sklonjen od lica javnosti. Njegovo ponovno oživljavanje izvršeno je 1989. godine, kada je nad izvorom postavljena staklena piramida, po idejnom rešenju arh. Mihajla Mitrovića. Prilikom rekonstrukcije celokupnog banjskog parka, u periodu od 2013 I 2014 godine renoviran je Rimski izvor. 

Most ljubavi

U osvit Prvog svetskog rata, dok još rat ni slutili nisu, zavoleli su se učiteljica Nada i srpski oficir Relja. Zavoleli se i jedno drugom obećali. Bila je to ljubav o kojoj su svi pričali, koja je plenila pažnju svih Vrnjčana. Ali, došao je rat sa svim užasima koje sobom nosi. Relja odlazi u Grčku na ratište. Odlazi da se više nikad ne vrati, zbog prelepe Grkinje u koju se zaljubljuje te raskida zaruke sa Nadom. O njegovoj daljoj sudbi legenda ne kazuje ništa, ali zato Nadinu sudbinu zna svaki Banjčanin. Zbog prevelike tuge ona svakim danom kopni i naposletku umire, mlada i nesrećna. Devojke potrešene Nadinom sudbinom, u želji da sačuvaju svoju ljubav, na katance ispisuju svoja imena i imena svojih dragana i vezuju za ogradu mosta koji je bio omiljeno sastajalište Nade i Relje a ključeve simbolično bacaju u reku. Došli su novi ratovi i nova stradanja. Priča je bila zaboravljena a običaj devojaka da “vezuju” svoju ljubav se izobičajio. Sve dok Desanka Maksimović, po pričanju starih meštana, u jednoj od mnogih poseta Vrnjačkoj Banji nije saznala za ovu tragičnu priču i inspirisana njome napisala jednu od svojih najlepših ljubavnih pesama: Molitva za ljubav. Iako smo skloni zaboravu ova priča ipak nije zaboravljena; a da bi produžili njen život mladi parovi su nastavili tradiciju “vezivanja” svoje ljubavi, a most nazvali Most ljubavi.

Park skulptura

U okviru manifestacije Vrnjačka jesen 1965. godine, koji su pokrenuli Dobrica Ćosić I Miodrag B. Protić, održan je simpozijum Skulptura u slobodnom prostoru. Od te godine, vrnjački park počela su da oplemenjavaju savremena vajarska ostvarenja jugoslovenskih I stranih autora kao što su: "Kamena suza” i "Kentaur" autor Ernest Neizvesni, "Majka sa umrlim detetom" autor Matija Vuković, "Zatvoreni oblik" autor Olga Jončić, "Ženski torzo", "Vertikalni tokovi", "Muški torzo", "Čovek tvrđava" autor Momčilo Krgović, "Muški torzo" autor Ante Grizetić, "Leptir" i "Sirena" autor Alina Saposnjikova. 

Najstariji spomenik podignut je 1938. godine u slavu kralja Aleksandra I Ujedinitelja Karađorđevića. Podigli su ga zajednički Kolo srpskih sestara Kraljevine Jugoslavije i Društvo prijatelja Vrnjačke Banje. Posle Drugog svetskog rata ovaj spomenik je uklonjen, da bi nakon šest decenija bio ponovo izrađen po uzoru na nekadašnji  i postavljen na mestu gde je nekada bio. 

Zamak Kulture – Zamak Belimarković

Zamak Belimarković jedan je od najstarijih i najreprezentativnijih sačuvanih objekata Vrnjačke Banje. Pripadao je Jovanu Belimarkoviću (1827-1906), kraljevom namesniku za vreme maloletstva kralja Aleksandra Obrenovića. Podignut je na padini brda iznad toplog mineralnog izvora I dominira okolinom. Građen je po uzoru na severno italijanske poljske dvorce tog vremena. Danas je on i galerija, i muzej, i muzička dvorana i akademija umetnosti. U Zamku se održavaju koncerti klasične muzike domaćih i inostranih izvođača, dom Festivalu likovnog stvaralaštva Srbije, ali i prostor sa umetničkim zbirkama slika, grafike i vajarskih dela, te bogatim muzejskim zbirkama iz oblasti arheologije... Objekat je zaštićen Zakonom o zaštiti spomenika culture, kao kulturno dobro od velike vrednosti za Republiku Srbiju.

Hram rođenja presvete Bogorodice

Ovaj Sveti hram podigao je Hadzi Jevtimije Popović, protojerej iz Vrnjačke Banje, 1834. Godine u vreme vladavine Miloša Obrenovića. Prota Jevtimije služio je u ovom kraju 47 godina. Sahranjen je sa južne strane hrama na šta ukazuje njegova nadgrobna ploča. Na južnoj strani hrama nalazi se ploča srpskim ratnicima koji položiše živote za veru i Otečestvo u ratovima 1912 - 1918. Ikonostas crkvi poklonio je G. Jovan Kujundžić, trgovac iz Beograda. Hram je posvećen Rođenju Presvete Bogorodice 21. septembar - Mala Gospojina, a što svedoči divan mozaik iznad ulaznih vrata. Hram je dva puta dograđjivan: 1936 i 1973. god. Sadašnji izgled hrama sa zapadne strane projektovao je Dr. Dragomir Tadić, arhitekta iz Beograda. U ovoj Crkvi službovao je i o. Hranislav Đorić, potonji Patrijarh srpski German.

Vrnjačka Banja ostaje verna i svom bazičnom turizmu, odnosno lečenju i rehabilitaciji, gde je Specijalna bolnica „Merkur“ nosilac brojnih zdravstvenih programa ali i tretmana za uživanje i relaksaciju. SB „Merkur“ okreneta je konstantnom ulaganju i renoviranju svojih objekata ali i korišćenju najsavremenijih metoda u lečenju i rehabilitaciji.